سید ابراهیم موسوی، کارشناسی ارشد ناپیوسته مهندسی شیمی – نانو، دکتر علیرضا علافچیان، 1396 .

شماره دانشجویی :
نام و نام خانوادگی : سید ابراهیم موسوی
عنوان پایان نامه : ساخت و مشخصه‌يابي داربست زيست سازگار و زيست تخريب‌پذير پلي‌كاپرولاكتان/ موسيلاژ ريحان جهت استفاده در مهندسي بافت
رشته تحصیلی : مهندسی شیمی – جداسازی
مقطع تحصیلی : کارشناسی ارشد ناپیوسته
استاد راهنما : دکتر علیرضا علافچیان
چکیده : در سال‌های اخیر تحقیقات گسترده‌ای در حوزه مهندسی بافت صورت گرفته است. از دست دادن عضو یکی از اصلی‌ترین چالش‌های علم پزشکی می‌باشد. جایگزینی بافت‌های آسیب دیده یا از بین رفته هم از لحاظ هزینه و هم دسترسی عمومی دارای محدودیت‌های بسیاری است. علم مهندسی بافت با به کارگیری سه فاکتور اصلی سلول، داربست و عوامل رشد، سعی در تسهیل فرایند بهبود آسیب دیدگی‌ها و نقص عضو دارد. داربست به عنوان مکان رشد و تکثیر سلول‌ها در علم مهندسی بافت جایگاه ویژه‌ای دارد و می‌بایست بیشترین شباهت به محیط طبیعی بدن را دارا باشد که این امر باعث افزایش میزان مهاجرت سلول‌ها به سمت داربست و همچنین باعث افزایش میزان رشد و تکثیر سلول‌ها می‌شود  از بین روش‌های مختلفی که برای تولید داربست وجود دارد، روش الکتروریسی به دلیل سهولت انجام و قابلیت کنترل بهتر مورد توجه قرار گرفته‌است. پلیمرهای مختلفی در فرایند الکتروریسی مورد استفاده قرار گرفته‌اند. پلیمرهای طبیعی نظیر کیتوسان، آلژینات، کتیرا، ژلاتین، کلاژن، فیبرینوژن و سلولوز و پلیمرهای سنتزی مانند PCL ، PLGA، PLLA، PVA. پلیمرهای سنتزی دارای استحکام مکانیکی بالایی می‌باشند اما با توجه به آبگریز بودن آنها شرایط را جهت مهاجرت و رشد و تکثیر سلول‌ها فراهم نمی‌آورند. جهت برطرف کردن این نقیصه از ترکیب پلیمرهای سنتزی و طبیعی استفاده شده است. پلیمر سنتزی پلی کاپرولاکتان همانند دیگر پلیمرهای سنتزی دارای استحکام مکانیکی بالا می‌باشد و داربست‌های تهیه شده به وسیله آن شباهت زیادی به [1]ECM دارند. در این مطالعه از پلیمر حاصل از موسیلاژ ریحان جهت افزایش میزان آبدوستی، کنترل زمان تخریب و همچنین افزایش میزان الاستیسیته داربست استفاده‌شد. از‌ این‌رو نسبت‌های مختلفی از پلی‌کاپرولاکتان و موسیلاژ دانه ریحان با غلظت‌های مختلف فراهم شد و در فرایند الکتروریسی مورد استفاده قرار‌گرفت. در نهایتنسبت سه به دو از پلی‌کاپرولاکتان و موسیلاژ ریحان به دلیل یکدستی، بدون بید بودن و قطر کم الیاف 20±120 نانومتر انتخاب شد و تست‌های مختلف بر روی آن انجام گرفت. مشخصه یابی الیاف حاصل توسط FTIR جهت بررسی گروه‌های عاملی داربست، تست XRD جهت بررسی میزان بلورینگی داربست، تست زاویه تماس جهت بررسی میزان آبدوستی داربست، تست تخلخل جهت بررسی میزان خلل و فرج داربست و همچنین تست استحکام جهت بررسی میزان استحکام کششی داربست انجام‌گرفت. پس از انجام تست‌های فوق‌الذکر و مشخص شدن شرایط مناسب داربست جهت کشت سلول، کشت سلول‌های اپیتلیال بر روی داربست انجام‌گرفت. با جمع‌بندی مطالب فوق‌الذکر می‌توان نتیجه‌گیری کرد که داربست متشکل از موسیلاژ ریحان و پلی‌کاپرولاکتان گزینه مناسبی جهت کشت سلول‌های اپیتلیال می‌باشد.
کلمات کلیدی : مهندسی بافت، الکتروریسی، داربست زیست سازگار، موسیلاژ ریحان، پلی‌کاپرولاکتان.
تاریخ دفاع : 1396